Mishandeling in 2003

Hieronder een samenvatting van e-mails die ik heb verstuurd n.a.v. mijn mishandeling op 4 december 2003.

4 december 2003 Mishandeling

Als ik ’s avonds naar huis fiets en een rotonde volg over het fietspad, kruis ik het pad van een auto die van de rotonde af wil. De automobilist geeft mij geen voorrang en ik raak de auto zachtjes in de zijkant. Ik stop en blijf met mijn fiets tussen mijn benen staan, de auto stopt ook. De automobilist stapt uit en voor ik ook maar iets heb kunnen zeggen of doen krijg ik een klap op mijn neus en val bewusteloos achterover. Volgens getuigen schopt de automobilist me nog als ik op de grond lig, maar dan ben ik bewusteloos.

Gevolgen: een gebroken neus, gebroken kuitbeen (het dunste bot in je onderbeen), grote bult op mijn achterhoofd, bult op mijn elleboog en een tand waar een stukje van is afgebroken. Met een ambulance wordt ik naar het ziekenhuis gereden waar ik van half acht tot half een ’s avonds opgelapt wordt. Ik krijg de keuze: in het ziekenhuis blijven tot de operatie die nodig is aan neus en been (dat wil zeggen vrijdag en het weekeinde in het ziekenhuis) of naar huis en de volgende week terug komen. Gezien het feit dat we sinterklaas willen vieren en ik een weekeinde in het ziekenhuis niet zo zie zitten kies ik ervoor om naar huis te gaan. Van huis uit schrijf ik e-mails naar vrienden en bekenden om ze te informeren over mijn situatie en om mij af te reageren/te uiten.

Uit mijn dagboekje: 18.30 mishandeling. 19.30 ziekenhuis: foto's van nek, enkel en onderbeen. Later nog een foto van de nek. 0.45 thuis. Elk uur wakker maken om hoofdletsel te signaleren. Vrijdag 05-12-2003 Ziekenhuis belt om 8.30 over operatie: woensdag 11 uur opname, donderdag operatie. Politie belt over gegevens voor aanhouden dader. Verteld dat getuige meer weet, ik niet. Politie belt om telefonisch aangifte te doen. Later komen ze langs om aangifte te laten ondertekenen. Ruud en Tiny komen met Eva langs met een bos bloemen. KNO gebeld: dinsdag 15.00 neus bekijken. Anesthesie gebeld: 8.50 afspraak. Volkert gebeld: letselschade advocaat inschakelen evt. via vakbond. IZR gebeld: kunnen kosten incl. eigen risico verhalen op dader. Sturen formulier. Verder geen formulieren nodig. Letselschade kan ook via IZR. Verwijzen bij mishandeling door naar ? 070 381 39 90. 's Middags Sinterklaas gevierd en om 20.30 helemaal uitgeput naar bed. Lichamelijk voel ik me wel goed. Wat pijn aan mijn voet, maar geen pijnstillers nodig. Mijn ogen worden blauw.

6 december 2003 Eerste bericht

Hallo allemaal, meisjes, jongens en wat dies meer zij,

[Disclaimer/opt-out/opt-in] We zijn van plan sommige mensen de komende weken via mail op de hoogte te houden van het wel en wee van mij (=Evert). Wil je dat niet of ken je iemand die juist ook op deze verzendlijst wil, mail dan even terug. Carolien staat er de komende dagen allen voor en zal dan wellicht niet de tijd of de puf hebben om uitgebreid te reageren. Wel kan ze jullie reacties afdrukken en mee naar het ziekenhuis nemen zodat ik wat te lezen heb.[/Cut the crap, get to the point]

[Status] Tja op dit moment ben ik goed gemutst: ik krijg van jullie allemaal veel aandacht en met name van Carolien ook veel zorg. Zelfs het ziekenhuispersoneel was vanmorgen oprecht geinteresseerd en aangedaan. Dat doet me echt goed. Ik doe mijn best jullie via mail op de hoogte te houden, straks neemt Carolien dit van mij over als ik (incummunicado) in het ziekenhuis lig.

Op dit moment voel ik me goed. Mijn neus voelt raar, alsof er een dikke pleister op zit en ik snotverkouden ben (mijn neus zit verstopt). Mijn been is vooral zwaar (door de gipsen spalk) en begint te kloppen als ik een stukje huppel met mijn krukken. Maar ik slik geen pijnstillers en heb ik geen pijn (anders dan in mijn billen van het zitten…).

Vanmorgen ben ik in het ziekenhuis geweest voor een “pre-operatief onderzoek” oftewel een vragenlijst en een gesprekje met de anesthesist. Conclusie: operatie-geschikt verklaard en ruggeprik tenzij.

En toen kwam de tenzij: KNO-polikliniek. Eigenlijk mochten we pas om 15.00 uur komen maar we waren er toch dus maar even op bezoek: of de neuscorrectie niet gecombineerd kon worden met de beenoperatie. “Moeilijk moeilijk, even overleggen euhm… komt u verder, de arts heeft wel tijd voor u. Ach dat ziet er niet best uit, alles kapot, gebroken, gescheurd, dubbelgevouwen, veel werk, volledige narcose. Samen met de operatie? Goed idee! Gaan we meteen regelen. Nee u hoeft vanmiddag niet meer te komen.” Kijk dat is nou weer goed nieuws. Maar ook slechts nieuws want het feit dat mijn neus zo in elkaar zit betekent dat ze pas over enkele maanden kunnen zien of hij goed herstelt en pas over een jaar kan een eventuele corrigerende operatie uitgevoerd worden. [/Status]

[Planning] Dus: morgen (woensdag 10-12) opname vanaf 11 uur en donderdag operatie aan neus (rechtzetten en repareren neustussenschot) en aan mijn enkel/onderbeen. Hoe laat is bij ons nog niet bekend. Wat er precies aan mijn enkel/onderbeen gedaan moet worden is ons ook nog onduidelijk. Het probleem zit hem in het feit dat het kuitbeen dat gebroken is, mijn voet ondersteunt. Door de breuk zijn er in mijn enkel echter pezen geraakt (of gescheurd). Daardoor is het bot scheef gaan staan. De pezen en de scheefstand moeten gecorrigeerd worden. Hoe dat allemaal moet gaan hoop ik morgen voor een deel te horen.

Voorzichtige prognose (van ons): tot maandag in het ziekenhuis met een dichtgestopte neus en een been in het gips. Dan na een week of 6 het gips er af en de hechtingen er uit. Daarna wellicht nog eens terug voor het verwijderen van plaatjes of pinnen in mijn been en in ieder geval de hechtingen. En dan maar hopen dat het allemaal weer werkt of gaat werken als voor de “gebeurtenis”. [/Planning]

[Dader] De dader is opgepakt, heeft bekend (al weten we niet wat) en is weer “heengezonden”. Zijn kenteken is **-**-**, en ja hij voldoet aan de meeste vooroordelen (en zijn auto ook). Er zijn diverse getuigen. Of hij veroordeeld wordt hangt echter van de ernst van de mishandeling af. Ik heb aangifte gedaan van “zware mishandeling”. Volgens een vriend telt ook de hersteltijd en die zou wel eens lang kunnen zijn. In ieder geval ben ik met mijn neus al een jaar bezig, hoe het met mijn been afloopt weten we pas enige tijd na de operatie en pas echt na het verwijderen van het gips. Maar de kans lijkt groot dat hij veroordeeld wordt, maar juich nooit te vroeg. Bovendien gaat dit allemaal nog maanden duren.

We hebben ons voorgenomen om de kinderen een brief aan hem te laten schrijven. Enerzijds zodat zij hun gevoelens kunnen uiten, anderzijds zodat hij te weten komt wat hij heeft aangericht met zijn dollemans actie. Zelf wil ik hem eventueel ook wel spreken, al dacht ik daar eerst anders over. Of dat ook gaat gebeuren is nu nog veel te vroeg. [/Dader]

[Contact] Je kunt zoals ik al schreef terugmailen naar Carolien, die er voor zorgt dat ik de reacties kan lezen. Je kunt ook mij mailen, Carolien leest ook mijn mail. Je kunt naar ons huisadres schrijven.

In het ziekenhuis ben ik vanaf woensdag hier te vinden: Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. 5e Verdieping, dus ik hoop op een raamplaatsje en van dit schitterende weer. Bezoektijden en routebeschrijving staan op de website: http://olvg.ziekenhuis.nl/. Stem je bezoek even af met Carolien want er mogen maar 2 personen tegelijk aan mijn bed staan… [/Contact]

Zo, lekker lang verhaal geworden. Voor nu weer even genoeg. Binnenkort meer! Evert

Uit mijn dagboekje: Zaterdag 06-12-2003 's Avonds komt Nicoline langs om te praten. Ze belde 's ochtends ook al. Verder veel telefoontjes en bezoekjes. O.a. Rob Bland (heeft Bas meegenomen naar voetbal en weer thuis gebracht: 1-1). Judith, Lichamelijk voel ik me wel goed. Minder pijn. Mijn ogen worden dik. Zondag 07-12-2003 Goed geslapen, o.a. op mijn buik. Dick komt met Menno om Bas en Jaro op te halen voor een dagje. Besproken wat er met de dader verder gebeurt: hangt af van het OM: hoe erg vinden ze het (zware mishandeling of niet), wat kan de politie aanleveren aan bewijs. Bureau slachtofferhulp zorgt voor contact tussen mij en OM. Als Bas en Jaro weg zijn gaan Carolien en ik mij wassen. We gebruiken de beenhoes die we van de moeder van ... hebben geleend. s Middags komt Nele met de kinderen langs om Bas en Jaro mee naar buiten te nemen maar die zijn natuurlijk bij Nicoline, Dick en Floris. 's Avonds komen Astrid en Leanda om met Carolien naar de Poema's te gaan. Ans en Jan komen om op te passen. Eigenlijk zou ik natuurlijk mee gaan naar de Poema's... Maar Astrid en Leanda hebben de CD van de Poema's voor me gekocht, kan ik ze toch horen. Lichamelijk voel ik me goed. Ik slik geen pijnstillers en heb alleen last van mijn voet als die omlaag hangt. Mijn neus voelt nog een beetje raar en lijkt wat scheef te zitten. Ik neem me voor om het rechtzetten tijdens de operatie te laten plannen en niet op de poli KNO te laten doen. Maandag 08-12-2003 Heidi is er als ik opsta. Ze maakt een dag extra schoon bij ons. Diverse SMSjes ontvangen en voicemails, voornamelijk van de schisisgroep en van Dorien Versloot. Jan-Willem Koers belt me om me sterkte toe te wensen. Floris bijgepraat over mijn projecten. Nog wat mails verstuurd. Voel me de hele dag eigenlijk wel goed. Geen pijn, af en toe een beetje duizelig net als elke dag en een kloppende voet als ik opsta. Dinsdag 09-12-2003 Carolien moet haasten om de kinderen naar Judit te brengen die ze meeneemt naar school. Wij gaan naar het ziekenhuis (OLVG) voor een gesprek met de anesthesist. Ik krijg de keuze tussen volledige narcose of ruggenprik met een sterk advies voor een ruggenprik. Als ik zeg dat het rechtzetten van mijn neus wellicht tijdens dezelfde operatie gaat gebeuren dan wordt het ruggenprik tenzij de neuscorrectie gelijktijdig plaatsvindt. We besluiten direct ook langs KNO te gaan ook al heb ik pas 's middags een afspraak. Carolien ontmoet onderweg nog een bekende uit de NIGZ tijd. We praten even bij en Carolien gaat daar op bezoek als ik in het ziekenhuis lig. We worden eerst vreemd aangekeken omdat ik 3 dagen na de breuk had moeten komen. Maar vervolgens worden ze zeer behulpzaam en wordt ik direct geholpen door een arts. Deze komt tot de conclusie dat er van alles gebroken, verschoven en gescheurd is en dat er flink geknutseld moet worden om mijn neus te herstellen. Dat moet onder narcose en dus wordt er getracht te combineren met de operatie. Ik ben aangenaam verrast door de oprechte belangstelling en verbazing over de mishandeling. Daarna drinken we koffie en gaan we weer naar huis. Scheelt ons weer een ritje heen en weer. Woensdag 10-12-2003 De opnamedag verloopt zoals gebruikelijk chaotisch met veel wachten en verschillende disciplines. Het gaat allemaal nog erg gemoedelijk en vrijwel iedereen is in voor een praatje of een grapje. Alleen de zaalarts (Jitte Balt) is erg "efficiënt": hij knipt snel het gips open (of eigenlijk de watten en de zwachtels), trekt mijn been er aan mijn grote teen uit en concludeert "hm, nog flink opgezet maar er kan geopereerd worden". Allerlei vragen en onderzoekjes krijg ik 2 of 3 keer. De KNO-arts mis ik doordat ik met mijn vader beneden in het restaurant zit. Daarom moet ik donderdag om 8.30 op de poli KNO komen. Ik hoop dat het allemaal gaat lukken. Waarschijnlijk is de operatie om 10.30 uur, nuchter vanaf 12 uur vanavond. Carolien, Bas en Jaro komen om 19 uur en nemen om 19.45 mijn vader mee naar huis die de hele dag bij me is geweest. Ik begin wat nerveus te worden. Op zaal lees ik nog wat, schrijf dit, eet nog snel een banaan en een Mars en drink nog wat en ben dan lekker rozig. Alleen wat Heparine gehad tegen trombose, verder niets.

11 december 2003 Evert geopereerd

Lieve mensen,

Even een kort bericht dat Evert inmiddels uit de OK is (12.10 uur) en dat de operatie goed verlopen is. Ik ga er nu naartoe, later bericht volgt.

groetjes, carolien

11 december 2003 Evert heeft telefoon

Beste familie en vrienden,

Het gaat redelijk goed met Evert. Vanavond mocht de infuus eruit, hij drinkt en eet weer en begint alweer grapjes met het personeel te maken. De chirurg heeft twee schroeven door zijn bot gedaan; die moeten er over 6 weken weer uit. Zijn voet zit nu nog in verband, morgen krijgt hij gips tot zijn knie. Zijn neus zit is gestut (van binnen en buiten) en zelf vindt hij het lijken op een Cliniclown (maar dan met een witte i.p.v. een rode neus). Hij heeft nog het meeste last van zijn neus. Zit helemaal dicht en voelt geirriteerd en beurs aan. Hij heeft steeds het gevoel dat hij moet niezen, aan een kant wordt hij wat doof en zijn ogen zien wat rood, net alsof hij een flinke verkoudheid heeft. Inmiddels heeft hij ook telefoon en kun je hem bellen: 020 599****. Als het meezit, mag hij zaterdag al naar huis, anders wordt het ws. maandag.

Hier laat ik het even bij. Groetjes, Carolien

Uit mijn dagboekje: Donderdag 11-12-2003 Ik mag lekker uitslapen tot 8 uur. Er is dan onduidelijkheid over of ik naar de poli KNO moet of dat de arts komt. Net als ik gedoucht heb en ben aangekleed komt de KNO arts. Hij zegt dat de operatie gewoon tegelijkertijd aan neus en enkel gaat plaatsvinden. Tijdstip is dan nog onduidelijk, gezegd wordt 9 uur. Vanaf dat moment begint het wachten. Om een uur of 10 krijg ik wat paracetamol en een rustgevend tablet (denk ik) en wordt ik naar de pre-operatieve ruimte gebracht, waar ik een infuus krijg. Daar nog een tijdje wachten en ik zie de co-assistent (Michiel Erkamp) nog even die bij de operatie aanwezig zal zijn. Vervolgens wordt ik de OK opgereden, hijs mezelf op de verwarmde operatietafel en wordt enkele minuten later via het infuus in slaap gebracht. Rond 12 uur wordt ik weer wakker op de verkoever. De operatie zou maar een half uur geduurd hebben. Ik voel me prima, maar heb wel flink last van de watten in mijn neus. Na heel lang wachten wordt ik dan uiteindelijk naar C5 teruggebracht en mag daar meteen eten en drinken. Ik laat het me allemaal goed smaken al is het brood wel droog na die operatie. Maar ik mag er koffie bij en daar heb ik sinds de verkoever behoefte aan! Carolien komt meteen en is erg boos datz e niet bij me op de verkoever mocht. Kennelijk is dat beleid in het OLVG. Maar goed, als ze ziet dat ik alweer behoorlijk bij ben kalmeert ze. Na de avondvisite ben ik afgepeigerd en val al televisie kijkend in slaap en om een uur of tien ga ik slapen na de Heparineprik en twee paracetamols.

12 december 2003 Evert vanmiddag al naar huis

Beste iedereen,

Vanmiddag om 16.30 uur mag ik Evert gaan ophalen in het ziekenhuis. Joepie!

groetjes, carolien

Uit mijn dagboekje: Vrijdag 12-12-2003 Ik voel me goed, slik nog wel paracetamol maar heb vrijwel geen pijn. Alleen de watten in mijn neus zijn erg vervelend. Vanochtend gaat mijn kamergenoot Marjolein na 2 weken naar huis met een gerepareerde knie. Heb lekker met haar kunnen kletsen en haar discman geleend. Er ligt nog een Egyptische man op de kamer met suikerziekte waarbij gisteravond ongepland een teen is afgezet. Hij is er erg van onder de indruk. Verder ligt er nog een vrouw met een vergelijkbare breuk als ik, aan haar enkel. Zij is direct geopereerd. Tijdens de artsenronde hoor ik dat ik in ieder geval zaterdag naar huis mag. Als de co-assistent vraagt of het misschien vandaag ook kan, antwoord de arts "hm, ja eigenlijk wel al is het wel erg snel". En dan begint het wachten en regelen weer. Carolien bellen dat ze me 's middags kan komen ophalen (na het bezoekuur). Maar eerst moet ik nog een gipsen spalk krijgen en moeten er controle foto's gemaakt worden. Iets na 10 uur wordt ik met bed en al weggehaald en ga ik naar de gipskamer. Daarna wachten en met een elektrisch trekkarretje naar de röntgen voor foto's. Vervolgens weer lang wachten in mijn bed en met hetzelfde karretje en Engelse dame (brancardier) terug naar zaal waar net het warme middageten gebracht wordt. Na het eten begint het wachten op ontslag. Wel wordt er nog bloed geprikt, waarschijnlijk om eventuele infecties op te sporen. Om 17.30 gaat het sein op groen en gaan we zo snel mogelijk naar huis. Het ritje naar huis is erg confronterend: ik ben erg alert en kijk naar alles wat beweegt. Ben benieuwd hoe dat zal zijn als ik voor het eerst weer op de fiets zit. Zaterdag 13-12-2003 Ik voel me goed, heb alleen 's ochtends wat hoofdpijn, waarschijnlijk van het diepe slapen. Zondag 14-12-2003 's Ochtends komen Jan Paul, Eveline, Marianne en Esther even langs. Jan Paul zal mijn kerstpakket afhalen en ik krijg een boek van ze van Jan Wolkers. Daarna gaan we naar de verjaardag van Floris. Ook daar gaat het goed. 's Avonds zijn we beide moe en gaan vroeg naar bed.

14 december 2003 Thuis, en wat nu?

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik zelf weer in staat om achter de computer plaats te nemen. Met mijn linkervoet op een krukje en de krukken naast me. Morgen wordt wellicht de rolstoel bezorgd.

Ik ben erg snel hersteld van de operatie. Heb geen last van de narcose gehad, anders dan vermoeidheid. Vrijdagmiddag laat kwam de zaalarts met het verlossende woord: de foto’s van mijn gegipste been geven aan dat alles op zijn plek zit, ik mag weg. Gelukkig: verlost van die prikken en dat hete ziekenhuis. Het personeel was trouwens erg aardig: vol interesse en aandacht en attent. Ik slik al geen pijnstillers meer afgezien van af en toe een paracetamol tegen de hoofdpijn: waarschijnlijk nog een restje van de lichte hersenschudding.

Mijn neus zit vol met vette watten om de neusopeningen open te houden en de vorm goed te houden. Hierdoor kan ik lastig eten (probeer maar eens met je neus dicht te eten of drinken) en loopt mijn neus de hele tijd. Buitenom zit een soort plastic houder, vastgeplakt aan o.a. mijn voorhoofd en wangen. Dat ziet er vreemd uit. De watten mogen er waarschijnlijk morgenochtend uit, de houder buitenom waarschijnlijk donderdag. Dit is wat onduidelijk doordat dit bij mijn ontslag niet duidelijk is doorgegeven. Ben benieuwd hoe het zonder watten zal voelen. Hopelijk snurk ik dan wat minder want ik wordt er zelf zelfs wakker van.

In mijn linker voet zitten nu 2 schroeven die mijn kuitbeen aan mijn scheenbeen vastklemmen en zo mijn enkel op zijn plek houden totdat de breuk in mijn kuitbeen hersteld is. Tijdens de operatie is dat alles wat er gedaan is, via twee kleine gaatjes in mijn onderbeen. Totdat de zwelling is afgenomen heb ik nog een spalk (gips aan de achterkant van mijn been en voet). Daarna (23 december ga ik weer naar het ziekenhuis) krijg ik een koker om mijn been waarmee ik 6 weken NIET mag lopen. Die schroeven schijnen niet zo sterk te zijn. Na 6 weken gaat die koker er af en worden in principe ook de schroeven er weer uit gehaald. Hoe en wanneer, dat is op dit moment nog niet bekend. Van mijn voet heb ik voornamelijk ’s ochtends last als ik de hele nacht met mijn voeten omhoog heb gelegen: dan klopt het flink en doet ook wat pijn. Maar ook overdag lig ik nog met mijn voeten omhoog, de zwelling moet zo snel mogelijk weg.

Dan voor wat betreft de dader: ik weet inmiddels waar hij werkt (toevallig in hetzelfde bedrijf als twee kennissen). Verder weet ik wat er in het bericht in de Diemer courant heeft gestaan: 21 jaar en een “gedeeltelijke bekentenis”. Verder nog geen nieuws van de politie, slachtofferhulp of de dader zelf.

Ook schijnt het voorval in het Parool en op Radio Noord Holland en AT5 (Amsterdamse TV) geweest te zijn. Jammer dat ik dat zelf niet gezien heb. Maar goed, ik was liever op een andere manier in het nieuws gekomen.

Zo, nu is het voorlopig genoeg geweest via de mail. Morgen KNO poli, donderdag KNO poli, volgende week woensdag gipskamer, foto’s en chirurgie poli. Stilzitten moet ik maar dat lukt me even niet…

Bedankt voor al jullie reacties. Erg prettig om te merken dat jullie allemaal aan me denken en meeleven. Een telefoontje, mailtje of SMSje vind ik altijd prettig, een bezoek aan huis is minstens net zo leuk. Mogelijk praat ik nog wat lastig (moeilijk verstaanbaar) de komende dagen, maar het doet me zeker geen pijn.

Uit mijn dagboekje: Maandag 15-12-2003 Vandaag zou ik naar de KNO arts gaan om de watten te laten verwijderen, maar het is onduidelijk of dat doorgaat. Als we ’s ochtends bellen krijgen we te horen dat de arts dit moet bepalen en die is pas vanaf 13.30 weer aanwezig. Carolien besluit om wat uurtjes te gaan werken om niet al te veel verlof te verliezen.

23 december 2003 Ik kan weer lopen! (nou ja…)

De afgelopen week was relatief rustig, afgezien van het geruzie tussen Bas en Jaro. Inmiddels heeft Jaro alweer een flinke bult op zijn wang van een valpartij als resultaat van de zoveelste duw- en trekpartij tussen beide heren. “Nee, we vechten niet, we stoeien”, want vechten hadden we verboden. Maar het eindigt wel steevast in een huilende Bas of Jaro of soms beide.

Vorige week dinsdag zijn de tampons uit mijn neus gehaald en kon ik eindelijk weer wat ruiken en wat gemakkelijker eten en drinken (probeer maar eens te slikken met je neus dicht). Pijn deed het niet echt, al was die frisse verse lucht wel scherp in mijn neus.

Woensdag ben ik met Carolien naar slachtofferhulp gegaan. De eerste keer in de rolstoel naar buiten en bijna rolde ik op de grond toen het voorwiel in een gaatje in de stoep kwam. Dat is wennen hoor, zo’n rolstoel, maar ook leuk en erg gemakkelijk om de beker koffie uit de keuken naar de bank te verplaatsen. Met krukken lukt je dat niet… Bij slachtofferhulp mijn verhaal nog eens gedaan en weer heel wat informatie over de vervolging van de dader gehoord. Afgesproken dat zij de brief naar de dader versturen (ik heb immers zijn naam en adres niet). Die brief is inmiddels bijna klaar nadat ik me weer eens kwaad had gemaakt. Bas wilde hem niet schrijven omdat (dat kwam er pas na lang doorvragen uit) hij bang is dat de dader dan onze naam en adres heeft en straks voor de deur staat. In ieder geval ben ik nu weer wat boosheid kwijt.

Nog geen twee uur later stond de buurtrechercheur op de stoep (denken we, want ze kwam zonder verdere bekendmaking binnen, ik heb haar naam nog maar eens gevraagd toen ze wegging). Ze heeft verteld dat het dossier via de hulpofficier naar de officier was gestuurd omdat de zaak wellicht zwaar genoeg zou zijn. Volgens de officier is dat echter niet het geval waardoor het nu toch weer bij de hulpofficier (HOPper in vaktermen) ligt. Ik ben razend benieuwd wat er in het dossier staat en dat tracht ik nu te achterhalen. Hoe meer er in staat, hoe meer kans op vervolging. En na mijn ziekenhuis bezoek van vandaag (zie verderop) is bekend dat ik nog wel even bezig ben met volledig herstel. Niet zo goed voor mij, wel goed voor de strafzaak.

Woensdag ook op de markt geweest en dat was leuk: zoveel mensen die naar je kijken en niemand die wat vraagt. Pas in de Albert ehh … supermarkt waren er twee mensen die wilden weten wat er gebeurd was. “Was zeker een buitenlander?” heb ik al heel veel gehoord. “Weet ik gelukkig niet” is dan mijn (eerlijke) antwoord. Donderdagavond nog zo’n aandachtsdouche gehad toen ik buiten de school in de rolstoel stond te wachten tot het kerstdiner van Bas en Jaro afgelopen was. En lekker gluhwein gedronken met een andere ouder die ook in een rolstoel zat wegens een hernia.

Vandaag ben ik voor controle naar het ziekenhuis geweest. Bas en Jaro gedumpt bij vriendjes, Carolien als chauffeuse (voor auto en rolstoel) mee. Om 1 uur melden bij de gipskamer om het oude gips er af te laten halen. Wat ik zelf al vreemd vond, vonden zij ook: er was wel een afspraak gemaakt door de afdeling Chirurgie om het oude gips er af te laten halen, maar geen afspraak voor nieuw gips. Dat is toen ter plekke kortgesloten met twee (!) chirurgen en tot mijn verbazing kreeg ik loopgips. Dat wil zeggen dat ik, als het gips hard is en ik het durf, ik er op mag lopen. Geen lange einden maar wel zonder krukken. Tot nu toe had iedereen gezegd dat ik er niet op mocht lopen dus dat was weer een meevaller. @Floris: het is geel, dus met wat paarse stift krijgen we het wel in de Nuon kleuren. @De overigen: dat was een vereiste om via mijn werk thuis een (draadloos) netwerk te krijgen. @Floris: het werkt overigens nog niet en er heeft nog niemand gebeld…

Na de gipskamer naar de rontgen voor foto’s (de tiende of zo, die dader wordt nog arm, denk ik dan elke keer met een glimlach) en vervolgens weer in de rij voor de chirurg. Alweer een andere chirurg (zelfs een andere dan eerder vandaag). Maar wel een duidelijke: begon met een uitleg over mijn fractuur, die “maison neuf” blijkt te heten. Waarom is onduidelijk. Over 6 weken mag het loopgips er weer af en dan worden op dezelfde dag de schroeven uit mijn kuit gehaald. Later aan de balie is woensdag 4 februari afgesproken. 13.30 In de Poli OK en vlak daarvoor het gips er af. Dat wordt in principe lokaal verdoofd (d.w.z. injecties in mijn kuit/enkel). Op de brief voor de OK stond “leg de schroevendraaier klaar”. Ahum, meer hoef ik niet te weten.

Daarna gingen we naar de poli KNO voor mijn neus (toen was het al bijna half vier). “Ah meneer Kuiken” zodra in binnen zicht afstand was. Huh? “Ja een gebroken been en een gebroken neus, dat vergeet ik niet zo gauw”, zo begon de baliemedewerkster. De KNO arts zei “zag ik u niet in Diemen rollen”. Ja, ik dacht ook al dat ik hem zag fietsen maar twijfelde. Woont dus ook in Diemen. Toen zag ik een boek op zijn boekenplank van Nolst Trenite. Ik zeg “die ken ik, die heeft mijn zoon geopereerd”. “Oh” zegt hij “dat is mijn baas”. Nou die moet mij waarschijnlijk ook gaan opereren, want mijn neus is van binnen nog lang niet goed. Het neus tussenschot staat alle kanten op en blokkeert mijn linker neusgat. Mogelijk dat het nog wel wat beter wordt doordat de zwellingen nog minder worden. Die neusoperatie kan pas over een jaar, als alles in mijn neus goed vast zit en hersteld is. Maar goed, het “Hannibal Lecter”-kapje is van mijn neus af.

Thuis weet ik me inmiddels goed te behelpen. Ben al een keer alleen onder de douche geweest al duurde dat zowat de hele ochtend. Verder zit ik veel op de bank of in de rolstoel achter de computer (mijn MP3 verzameling bij te werken en de gestolen CD’s opnieuw te branden). Nu ik mag lopen wordt het allemaal nog wat gemakkelijker want ons huis is toch wat klein voor een rolstoel en met krukken kun je weer niets meenemen.

Voor Carolien is het allemaal erg zwaar. Emotioneel is het natuurlijk ook belastend, je man in een rolstoel zien met een neus die voorlopig niet de oude is. Bas en Jaro maken ook een soort crisis door waardoor ze elkaar de hele dag lopen te treiteren en voor alles Carolien om hulp vragen (spelen, aankleden, uitkleden, eten, drinken, zelfs plassen en poepen want Jaro is bang op de WC). En dan moeten er nog boodschappen gedaan worden, wassen draaien, schoonmaken, mij verzorgen etc. en nog een beetje genieten van de kerstdagen en andere vrije dagen. Het is een moeilijke periode voor het hele gezin. En wat het nog moeilijker maakt is dat “er even tussenuit” niet zo gemakkelijk is met mijn gipsen been. Zelfs een bezoekje aan Artis regel je niet zomaar. Gelukkig hebben we veel ouders bereid gevonden om een dagje voor Bas en/of Jaro te zorgen. Dan krijgen zij in ieder geval nog een leuke kerstvakantie.

Zo, voldoende leesvoer voor jullie en ik kon mijn verhaal weer eens kwijt. Ben benieuwd naar jullie reacties waarmee ik ongetwijfeld weer wat uurtjes zoet ben. Aan vervelen kom ik trouwens toch niet toe: er is genoeg te doen hier in huis.

Groetjes van Evert, gezellige kerstdagen en alvast een mooi 2004!

2 januari 2004 Lopend het nieuwe jaar in

Om te beginnen wens ik jullie natuurlijk een goed 2004 toe.

Sinds het vorige bericht (23 december) is er niet zo heel veel in mijn situatie veranderd. Op 1 ding na: ik loop weer! Weliswaar ben ik nu een hinkepoot (een eendje volgens Bas, ben even vergeten of hij er “lelijk” voor zei…), maar ik kan me nu ook zonder rolstoel of krukken verplaatsen en dat is erg prettig. Verder dan een meter of 50 gaat nog niet, maar het begin is er. De rolstoel kan weer terug naar thuiszorg en de tuinstoel is weer uit het bad, want ik kan weer staand douchen.

De kerstdagen en oud en nieuw waren erg leuk ondanks dat we moeilijk het huis uit konden. Derde kerstdag hebben we een cross-country parcours afgelegd met de rolstoel in ’s Graveland. Goed voor de conditie van Carolien! Door al dat gedoe komt ze namelijk niet meer aan sporten toe. Vierde kerstdag heerlijk in de rij gestaan voor Finding Nemo. Pas 4 voorstellingen later dan gehoopt konden we kijken omdat het onwaarschijnlijk druk was en alles uitverkocht was. In het cafe naast de bios wilden ze zelfs geen hapjes meer voor ons maken omdat bijna alles op was en ze er ook geen tijd voor hadden. Maar de film was erg leuk, ware het niet dat Jaro (die hem nota bene al eens gezien had) hem eng vond en halverwege de zaal uit wilde en Carolien mee trok… Die moeten we dus nog eens op video lenen, dan kan Carolien hem ook uitzien.

Verder is er weinig nieuws te melden anders dan dat het leven weer wat normaler begint te worden. Het is er nog niet van gekomen om de winterbanden en de autoradio te monteren (dat gaat nog wat moeilijk met een gebroken been). Wel heb ik via internet een nieuwe computer besteld (komt ergens half januari). Helaas ben ik weer vergeten om daar een nieuwe scanner bij te bestellen, dus voorlopig nog geen foto’s op internet. Ik heb nog geen tijd gehad om me te vervelen. Wat dat betreft is het maar goed dat Bas en Jaro vrij hebben: ik heb nog nooit zoveel geschaakt, Monopoly of zeeslag gespeeld in 2 weken tijd. Oh, en Jaro was verbaasd dat zijn geld weg was toen hij het na 2 dagen wilde ophalen uit het huisje in de speeltuin waar hij het had neergelegd omdat het steeds uit zijn jaszak viel :-(. Gelukkig had hij toen al wel zijn Dracco Magnets gekocht (nieuwste rage; spinners zijn al weer uit).

Het kan zijn dat het nu een tijdje duurt voordat ik weer van me laat horen via deze verzendlijst: het eerstvolgende dat gepland staat is het verwijderen van het gips en de schroeven op 4 februari (13.30). Afgezien van bellen met de ARBO arts en de ziektekosten verzekeraar (beide a.s. maandag) en een bezoekje aan Slachtofferhulp (a.s. woensdag). Je belt wat af om alles geregeld te krijgen…

P.S. Ben benieuwd hoeveel out of office replies ik nu krijg… (Later: slechts 1!)

7 januari 2004 Boontje komt om zijn loontje

Dinsdagochtend kreeg ik een telefoontje van de politie Diemen met de mededeling dat de dader voor moet komen. Jippie! dacht ik meteen. Vervolgens heb ik er wel een paar uur van wakker gelegen terwijl ik toch behoorlijk moe was, maar dat heb ik er graag voor over. Ik heb alle gebeurtenissen in gedachten nog eens herbeleefd en over de gevolgen nagedacht. Maar gerechtigheid is onderweg: dinsdag 13 juli om 15.25 uur aan de Parnassusweg in Amsterdam!

Wat die gerechtigheid dan zal zijn, daar moet ik me maar niet al te veel bij voorstellen, dan kan het alleen maar meevallen. Ik ben al blij als hij veroordeeld wordt en spring een gat in de lucht (dat moet dan wel weer lukken) als ik er ook nog een zakcentje aan over houd om de diverse kosten die we hebben moeten maken (nog afgezien van immateriele kosten) te dekken.

Dinsdagmiddag kwam een politiedame nog even langs om nogmaals een formulier te laten ondertekenen waarmee ze medische gegevens uit het ziekenhuis kan opvragen. Ik had haar verteld dat de KNO-arts nieuwe informatie had (namelijk dat ik over een tijd nog eens aan mijn neus geopereerd moet worden). Dat is belangrijk voor het dossier omdat dat de strafmaat mogelijk beinvloed. Vreemd genoeg mag zo’n arts die informatie niet aan mij meegeven maar moet de politie dat zelf komen ophalen (heeft te maken met het medisch geheim).

Vervolgens ben ik vandaag (woensdag) nog naar slachtofferhulp geweest. De brief van mij aan de dader wordt via justitie verstuurd omdat zowel slachtofferhulp als de politie het adres van de dader niet zou kennen. Vreemd, want ze weten hem wel op te pakken en te dagvaarden. Maar goed: als die brief maar bij hem komt. Nu schijnt het zelfs nog meegenomen te worden in de strafzaak en dat lijkt me ook niet verkeerd. Vanaf nu word ik vanuit justitie schriftelijk geinformeerd over mijn zaak. Ik hoop dat dat wat beter gaat dan via de politie. Gelukkig ken ik iemand bij het gerechtshof die mij wellicht “inside-information” kan geven. Uiteraard voor zover het mag, er zijn tenslotte al genoeg mensen die onrechtmatige dingen doen, toch?

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik vannacht ook lag te piekeren over mijn werk. Ik ben maandag begonnen om van huis uit weer wat werk te doen. Dat valt me tegen. Van de ARBO arts mag ik eigenlijk maar 1 uur per dag werken (wat hij meteen in het verslag schreef als “5 uren per week”, even niet opgelet dat ik maar 4 dagen werk, wat natuurlijk voor mannen nog steeds niet gebruikelijk is…). Maar deze eerste dagen ben ik al uren bezig geweest om mijn werkplek thuis wat beter te organiseren. Daar komt nog bij dat Bas en Jaro pas vandaag weer naar school gingen (de leerkrachten hadden studiedagen) en Carolien wel weer moest werken. Ben benieuwd hoe het me morgen afgaat als het huis voor mij alleen is.

7 februari 2004 Zonder gips, maar nog wel strompelend

Afgelopen woensdag was de grote dag: het gips mocht van mijn been. Nou was mijn been daar ook wel aan toe: het stonk een beetje, het gips zat erg los en kriebelde af en toe flink. Nou toen het gips er af ging kriebelde het nog veel meer: ze snijden het los met een soort trillend pizzamesje en dat kriebelt vreselijk. Overigens klinkt het als een decoupeerzaag en lijkt het daardoor toch eng.

Het engste moest echter nog komen: de schroeven moesten uit mijn been. Ik had me voorgenomen het niet eng te vinden maar toen ik daar lag en de chirurg vertelde dat hij alleen mijn vel kan verdoven en dat ik er dus wel wat van zou voelen, toen bekroop mij al de angst. Vervolgens zag ik de verdovingsspuit en hoorde ik vragen om de schroevendraaier en toen had ik toch wel een nat lapje nodig. Vreemd gevoel als je niet voelt dat iemand door je vlees snijdt maar dat je bot wel beweegt als de schroeven er uit gaan… Afijn na 25 minuten stond ik weer buiten met twee schoongemaakte roestvrijstalen schroeven in een potje (zie bijgesloten foto) na nog een verhaaltje over voorboren en tappen en … Genoeg chirurgieles voor vandaag. Ik kreeg geen oefeningen mee, gewoon “bewegen tot aan de pijngrens”.

Ik had mijn linkerschoen meegenomen en met enige moeite paste mijn voet er in. Mijn enkel is nog wel erg dik en stram. En ik voelde al snel dat de verdoving uitgewerkt raakte, tegen de tijd dat we weer thuis waren wilde ik alleen nog maar met mijn voet omhoog en ’s nachts heb ik voor het eerst weer eens een pijnstiller genomen.

De volgende dag voelde het goed en heb ik flink gelopen en dat was ’s avonds te merken… Veel pijn en ik was erg moe. Maar weer een pijnstiller dus en de volgende dag (vrijdag) een stuk rustiger aan. Nu, zaterdag, voelt het weer beter en kon ik weer met krukken naar het winkelcentrum lopen. Maar ik heb nog wel het gevoel alsof mijn enkel verstuikt is, zo dik is het ook nog.

Wat staat me nog te wachten:

• woensdag 11 februari hechtingen er uit, in principe bij de huisarts
• dinsdag 17 februari nieuwe kroon (dat is nieuw voor jullie: bij controle bleek een stuk tand afgebroken te zijn door de klap. Er zat al een vulling in de tand en een kroon was de beste optie…)
• woensdag 18 februari gesprek met de ARBO-arts (mits ik dan kan fietsen, want Carolien heeft de auto nodig voor haar werk en kan me niet brengen)
• vrijdag 20 februari gesprek met de KNO-arts over mijn neus die nog vaak helemaal dicht zit
• eind februari weer werken???
• 1 tot en met 5 maart weekje weg naar Duitsland
• maandag 8 maart controle van mijn enkel bij de poli chirurgie
• over enkele maanden nog een operatie aan mijn neus
• 13 juli de rechtszaak. En tussendoor de claim voor de rechtszaak voorbereiden. Hiervoor ga ik ergens in juni nog eens langs het bureau rechtshulp voor advies.

Tussendoor probeer ik, bij voorkeur als de rest van de familie niet thuis is, nog wat te werken. Dat lukt redelijk, afgezien van de afgelopen week.

Verder verdoe ik mijn tijd met het vullen en weer leeghalen van de wasmachine en afwasmachine, Monopoly, “monsterstrijd” (een soort kaartspel), koken, brood, fruit en drinken maken voor school, wat Hein de Kort strips lezen, een boekje als ik er tijd voor heb, MP3’s afspelen, krantje, filmpje, ER, NYPD, Cold Feet en nog veel meer. Kortom: wat veel huismannen en vrouwen zo de hele dag doen (afgezien van sherry drinken). En het bevalt me best, maar zonder werk erbij zou ik het denk ik geen maanden volhouden.

21 februari 2004 Aan het werk en onder het mes

Vorige week zijn de hechtingen door mijn huisarts verwijderd, een klusje van niets. Toen we thuis kwamen ben ik meteen op de fiets gestapt, met Carolien er naast voor het geval dat. Maar het ging prima. Alleen op- en afstappen en steunen als je moet stoppen is nog wat lastig want ik ben gewend om mijn linkervoet daarbij te gebruiken en dat is nu wat pijnlijk. Ik probeer nu mijn rechtervoet te gebruiken, maar dat vergeet ik nog wel eens, met pijnlijke gevolgen… ’s Middags volge meteen de vuurproef: Bas zou Jaro mee naar huis nemen uit school, maar al wie er kwam: geen Bas en geen Jaro. Om half vier ging de telefoon: de school wilde weten of Jaro nog afgehaald zou worden. En enkele tellen later belde Bas: ik zit bij een vriendje en kom straks wel thuis. Was hij vergeten dat hij Jaro naar hous zou brengen. Ahum. Dus ik kon op de fiets naar school om Jaro op te halen. Dat ging gelukkig prima.

Afgelopen woensdag ben ik fietsend naar de ARBO arts op mijn werk gegaan. Afgezien van een natte broek (tja, te eigenwijs om de regenbroek aan te doen “voor zo’n klein buitje”…) ging dat goed. Ik gaf aan wel weer aan het werk te willen en de arts vond dat wel een goed idee, maar met mate: eerst 4 uur per dag en na twee weken weer gewoon 8 uur. Dus: maandag stap ik weer met mijn laptop op de fiets, nadat ik Bas en Jaro naar school heb gebracht. Het gewone leven begint weer een beetje.

Maar niet voor lang want de week daarna (voorjaarsvakantie) gaan we een midweek naar Duitsland om te ski… eh uitrusten en ons voor te bereiden op het gewone leven. Dat zal wel weer even wennen worden want we hadden de taken in en om huis radicaal anders verdeeld. Trouwens: heel wat voorbijgangers roepen “zeker wintersport?” en soms wat minder prettige dingen als ze me zien strompelen. Wat hebben mensen toch snel een oordeel klaar. Overigens gaan we op de heenreis een nachtje in een Jeugdherberg (heet nu StakOKay). Dat is ons onderweg naar Italië en veel eerder in Denemarken uitstekend bevallen: erg gezellig, veel aanspraak, vaak mooie locaties en een prima ontbijt.

Verder ben ik vrijdag weer eens naar de KNO-arts geweest omdat mijn neus nog zo vaak verstopt zit. Er was wat onduidelijkheid over hoe lang na het rechtzetten van mijn neus, de binnenkant gecorrigeerd kan worden (een zogeheten “septumcorrectie”). “Mijn” KNO-arts ging uit van 6 maanden, maar ik wil graag eerder geopereerd worden. Navraag bij zijn baas leerde dat die een termijn van 8 weken hanteert, dus was de conclusie dat een operatie gepland kan worden. Het is 5 april geworden en het wordt een dagbehandeling: ’s ochtends opereren en ’s middags weer naar huis. Het mocht ook met een opname, maar ik heb wel genoeg ziekenhuis gezien. Ik kies er voorlopig voor om de vorm van mijn neus niet te laten corrigeren. Nu is de operatie voor de rechtzaak en kan ik de kosten meteen meenemen in de claim, ook wel zo prettig.

Over die claim: inmiddels zit ik al op ruim 5.000 euro aan ziektekosten (waarvan mijn verzekeraar overigens ruim 95% betaalt). Tel daarbij op het smartengeld en de dader kan een nieuwe auto voorlopig wel vergeten. Dat is voor mij toch wel een belangrijke vorm van genoegdoening. Beter dan dat hij een weekje gevangenisstraf krijgt. Je weet maar nooit welke ideeën hij daar opdoet.

Planning (waar ben ik anders projectleider voor…):

• 8 maart chirurg voor controle van mijn enkel
• 5 april neusoperatie
• 13 juli rechtzaak

5 april 2004 Pijdaabedeus

(Oftewel “pijn aan m’n neus”, maar dan met je neus dicht.)

Hallo allemaal, na ruim een maand weer een bericht van mij.

God ik wist niet dat je neus zo pijn kon doen. Normaal slik ik 1 á 2 paracetamols per jaar, nu 2 per dag en nog voelt het alsof ik weer op straat lig na die mishandeling.

Afgelopen maandag 5 april lag ik dus weer in het ziekenhuis voor een geplande operatie aan “be deus”. Het zou een dagbehandeling worden, dus om 10.30 in het ziekenhuis, operatiejasje aan, 11.30 operatie, 13.30 weer terug op zaal en 15.30 weer naar huis. Nou het ging allemaal ook zo vlot. Wel wat bloedspatteers achter gelaten op de vloer want de watten en pleisters waren niet afdoende. Maar het was weer supergezellig op de OK: “wordt je al draaierig?”; “nee, jullie moeten beter je best doen”; “ach, we winnen het toch altijd” tijdens de verdoving. En dat nadat de anesthesist me vertelde dat mijn huid taai is, want de eerste prikpoging (voor het infuus) was mislukt. De verkoever heb ik dit keer nauwelijks bewust meegemaakt. Voor ik het wist lag ik weer op zaal. De operatie was dan ook langer (1 uur) en daardoor de narcose zwaarder.

En toen maar wachten op de KNO arts voor ontslag. Toen die er na 2 uur nog niet was mocht ik van de verpleging toch weg. Ze wilden nog een tweede zak infuusvloeistof aanleggen maar die heb ik vriendelijk geweigerd.

En ik zat nog niet in de auto (Carolien had weer zo’n gezellige ren en vlieg-dag met mij) of ik stortte compleet in. Ik had lang uitgeslapen omdat ik nuchter moest zijn vanaf 12 uur ’s nachts tot half 12 de volgende dag en dan is uitslapen wel zo makkelijk. Even onder de douche en hup naar het ziekenhuis en de OK op. Maar in de auto zakte ik al flink in en thuis ben ik direct weer naar bed gegaan. Alsof ik 3 dagen niet geslapen had, zo moe was ik. Tot de volgende dag (dinsdag) heb ik doorgeslapen als en blok. En toen begon de ellende: ik voelde me alsof ik een zware griep had en pijdaabedeus, dus. Flink wat pijnstillers geslikt (ik had heel wat overgehouden van de vorige operatie toen ik veel minder pijn had) en de rest van de dag doorgekreund.

De volgende dag om 5 voor elf in het ziekenhuis aan de Prinsengracht een afspraak om de neustampons te laten verwijderen. Dachten we. Na flink wat geluk met parkeren waren we veel te vroeg in het ziekenhuis. Waar op een gegeven moment de KNO arts met de assistentie begon te smoezen en ik wat dingen opving waaruit ik opmaakte dat het over mij ging. En inderdaad: “meneer Kuiken?”. “Ja?” “Eh, we kunnen u hier niet helpen, u moet naar de Oosterparkstraat” (waar ik geopereerd was). Wel gloeiende g… Bleek de dagbehandeling zonder overleg met KNO een afspraak gepland te hebben. Goed, nieuwe afspraak dus, 13.15 op de Oosterparkstraat. Eerst weer de kids ophalen van school (Jaro ging gelukkig naar een feestje en Bas wilde wel alleen thuis blijven en wachten op zijn pianojuf). En weer door naar de Oosterparkstraat.

Ach ja, ik was er al zo lang niet geweest. Al bij binnenkomst riep de receptioniste van KNO “meneer Kuiken!”, slecht teken. Maar goed, mijn goede vriend Tabink hielp me weer van mijn tampons af, iets te enthousiast dit keer, mijn hoofd viel er bijna af van het trekken. Ik dacht nog “moet je niet voorzichtig zijn met mijn neus”? Even voelde het goed: mijn beide neusgaten waren vrij. Maar dat was snel afgelopen. De “gezonde” buitenlucht in Amsterdam heb ik al niet meer geroken.

En sinds die tijd loop ik dus met een behoorlijk pijnlijke neus door het huis op zoek naar afleiding. Dan maar weer spoelen met zout water. Dan maar weer een paracetamol. Dan nog maar een trui aan (het leek zo koud in huis met de verwarming op 21 graden). En nu (donderdagavond) voelt het nog steeds alsof ik een nieuwe neus heb gekregen die niet past. Net maar weer een paracetamol geslikt in de hoop dat de pijn weer wat draaglijker wordt. Je wordt er ook zo chagrijnig van. En dat terwijl Carolien er alles aan doet om het me zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dan voel je je ook nog ondankbaar, omdat je er niet vrolijker van wordt.

Afijn, ik worstel me er wel weer doorheen. Gelukkig heb ik een lang paasweekeinde voor de boeg. Ben benieuwd of ik dinsdag weer aan de slag kan. Maar op dit moment kan me dat niet echt boeien… Bah, wat valt dit me tegen zeg.

13 juli 50 uur, 4 weken, einde verhaal

Hallo allemaal,

Tja, vandaag was het dan zover: de rechtzaak. De afgelopen weken druk geweest met het voorbereiden van de claim (“voeging”). Bonnetjes kopiëren, formulieren invullen, brieven van het ziekenhuis regelen. Eindresultaat: 2000 euro smartengeld en ruim 900 euro aan onkosten. Verder was ik er niet echt mee bezig. Maar vandaag werd het toch wel spannend: is de dader er, waartoe wordt hij veroordeeld, hoe gaat zo’n rechtzaak in z’n werk? Nou, zo ging het.

Bij binnenkomst moest ik mijn pistool en honkbalknuppel inleveren (eh, ik was vergeten mijn zakmes uit mijn tas te halen, die moest ik in bewaring geven). Toen als een speer naar de rechtzaal, waar we precies op tijd aankwamen. De zaak begon stipt op tijd en we mochten naast de dader plaatsnemen (hij aan een klein tafeltje, wij aan een wat grotere, links naast hem). De rechter en griffier tegenover ons en de officier van justitie links naast de rechter aan de kopse kant van de tafel. Net als op televisie dus. Ik zag de dader voor het eerst, hij heeft mij niet aangekeken en misschien zelfs helemaal niet gezien. Mijn beschrijving aan de politie klopte op een haar na: ik had hem iets te oud ingeschat.

Toen kregen we de verhalen op papier van de dader, van mij en van de getuigen te horen. De rechter vroeg nog wat aan de dader over zijn daad. Volgens hem zou ik tegen zijn auto geschopt hebben (probeer dat maar eens als je op de fiets zit: iets raken voorbij je voorwiel). De rechter ging daar echter verder niet op in. Waarom hij mij geslagen heeft werd niet duidelijk. Toen de dader piepte dat hij mijn claim wel erg hoog vond, zei de rechter kordaat “wie brokken maakt moet de schade betalen”. De dader meldde nog dat zijn auto in de prak gereden is door een onbekende dader (“parkeerbeheer is er nog achteraan gegaan”) en total loss was. Verder wordt zijn contract per 1 augustus niet meer verlengd en is hij dus zijn baan kwijt, volgens hem door de mishandeling. Ook daar maakte de rechter verder geen woorden aan vuil anders dan dat hij verbaasd leek dat de man zijn baan kwijtraakt.

 Brief aan de dader

Vervolgens mocht de officier nog een vraag stellen. Hij begon te vertellen dat dit de tweede mishandeling door de dader was. Hij blijkt een jaar voor mij ook al een vrouw in een winkel een kopstoot gegeven te hebben. Daarna vroeg de officier hoe de dader dacht zijn geweldsuitbarstingen te gaan voorkomen. Daar kwam niet echt een antwoord op: “ik ben veel rustiger geworden en had toen relatieproblemen”. De rechter las ook mijn brief aan de dader nog voor (staat op mijn website).

Toen begon de officier met zijn pleidooi. Hij noemde daarin nogmaals de eerdere mishandeling en haar claim van 400 euro. Verder vond hij een deel van mijn claim niet onderbouwd (ik was vergeten de bonnetjes van de ziektekosten te kopiëren) en de gevraagde 2000 euro smartengeld te hoog. Daarmee kwam hij op de volgende straf: 100 uren taakstraf met 2 weken voorwaardelijke gevangenisstraf met 2 jaar proeftijd, de claim van het eerdere slachtoffer volledig toegekend en mijn claim voor een groot deel toegekend (1500 euro smartengeld en ruim 500 euro gemaakte kosten). Vervolgens nam de rechter het weer over en deed direct uitspraak: 4 weken voorwaardelijke celstraf met 2 jaar proeftijd (2 weken vond hij te weinig), 400 euro te betalen aan het eerste slachtoffer, 2000 euro smartengeld en 544,60 euro gemaakte kosten te betalen aan mij. En toen werd het stil totdat de officier ingreep en vroeg of de taakstraf dan verviel. Oh nee, vergeten zei de rechter. OK 50 uren taakstraf erbij en geen 100 omdat de voorwaardelijke straf verhoogd was van 2 naar 4 weken. Kennelijk vond de rechter de voorwaardelijke straf belangrijker.

Wat een taakstraf is, beschrijft het ministerie van Justitie hier. De taakstraf wordt uitgevoerd door het ministerie (als ik het goed begrijp) en de claim worden geïnd door het CJIB (krijg ik daar ook eens wat geld van terug…). Wanneer ik geld ga zien weet ik niet, maar gezien de geschetste situatie van de dader kan dat nog wel even gaan duren. Maar daar gaat het me ook niet om. De man heeft straf gekregen en daar ben ik tevreden mee. Vervolgens zijn we met het gezin uit eten gegaan en laten het nu achter ons.

Dat lukt overigens maar ten dele (het justitiële deel) want ik ben nog lang niet 100% hersteld. Mijn neus zit nog regelmatig dicht en heeft niet de vorm die hij vroeger had. Met de KNO-arts heb ik afgesproken dat ik over minimaal 2 maanden de knoop doorhak of ik verder behandeld wil worden. Als ik dat wil dan verwijst hij me door naar de Nederlandse neuzen-specialist (Nolst-Trenité). En met mijn enkel gaat het niet zo goed: ik heb er af en toe pijn aan, hij wordt nog snel dik en de chirurg was niet tevreden over wat hij op de foto zag. Eind juli volgt een CT-scan, na onze vakantie (eind augustus) nog een afspraak bij de chirurg die dan bepaalt wat er nog moet gebeuren. In het ergste geval moet ik opnieuw onder het mes en krijg weer twee schroeven en gips gedurende 6 weken en mag dan weer revalideren. Voor het zover is overweeg ik een second opinion. Mijn gevoel zegt me wel dat het niet goed is: er is naar mijn idee te weinig herstel en ik voel toch nog regelmatig wat pijn, vooral bij grotere of scheve belasting. Overigens wist de chirurg nog te melden dat volledig herstel erg onzeker is en dat ik pas over een jaar of 2 weet of ik volledig hersteld zal zijn.

Voorlopig worstel ik dus nog even verder met de lichamelijke gevolgen. Geestelijk zit het wel goed en na vandaag ga ik dus weer vrolijk verder met leven. Wel zal ik de komende dagen op de rotonde de auto en het gezicht van de dader weer voor me zien. En dat was ik nou net weer kwijt…

7 september Het medische verhaal gaat door

Wat blijkt: mijn enkel is niet helemaal goed. Er lijkt een stuk bot te zijn afgebroken in het gewricht en er zit speling in het gewricht. Al met al waarschijnlijk genoeg reden om nog een operatie te moeten ondergaan, maar ik wil wel eerst een second opinion. Daarvoor ga ik binnenkort naar het AMC, naar een traumaspecialist. Ik hou er zelf al rekening mee dat ik eind van dit jaar weer in het gips zit. De operatie zal dit keer ingrijpender zijn omdat ze het hele gewricht nu open gaan maken, terwijl ik de vorige keer alleen twee schroeven heb gekregen. Die schroeven krijg ik nu ook weer. En dan weer minimaal een half jaar revalideren oftewel moeilijk lopen. Ik wordt er weer boos over.

8 oktober Weer onder het mes

Enkelen zullen het al weten, velen nog niet: 2 november ga ik het ziekenhuis weer in. Nee niet mijn neus, daar blijf ik voorlopig van af. Mijn enkel. Het loopt nog steeds niet lekker, doet af en toe pijn, is stijf en dik. Mijn chirurg in het OLVG stelde een ingrijpende operatie voor na diverse röntgen foto’s en een CT scan. Als ik mij nu niet laat opereren loop ik grote kans op blijvende schade ten gevolge van slijtage. Een operatie is nu wel lastig maar moet ervoor zorgen dat mijn enkel in principe de rest van mijn leven meegaat. Navraag bij een chirurg in het AMC leverde hetzelfde advies op. We hebben toen meteen de operatie maar gepland: 2 november wordt ik opgenomen en 3 november geopereerd.

Voor de mensen die niet van operatiepraatjes houden: sla deze alinea maar over… Deze operatie wordt ingrijpender dan de vorige (twee schroeven in mijn been en gips er om). Mijn kuitbeen wordt doorgezaagd. Dan wordt er waarschijnlijk een stuk heupbot tussen gezet (kan Jaro dat vast zien, want hij krijgt later dezelfde operatie, maar dan moet het bot in zijn kaak). Dit alles om mijn kuitbeen te verlengen zodat het mijn enkel beter kan steunen. Dan wordt mijn enkel open gemaakt, schoongemaakt (er zitten waarschijnlijk wat botsplinters in en littekenweefsel). Vervolgens wordt alles met een metalen plaat en schroeven (nu iets van 4 of 5) weer vastgezet en dichtgemaakt.

De opname zal dit keer ook langer duren en er is meer kans op infecties en pijn. Als dat gevaar geweken is krijg ik weer eerst een week een spalk. Daarna gaan de hechtingen er uit en krijg ik weer 6 weken gips (welk kleurtje zal ik nu kiezen?). En als dat gips er dan af is (bijna 2 maanden na de operatie) begint de revalidatie. En dat zal deze keer ook langer duren omdat de operatie ingrijpender is. Kortom: ik ben wel weer een jaartje verder voordat ik weer lekker voetbal met de jongens en de trap op ren. Wel wat anders dan de mensen die in die periode naar India gaan of naar Australië/Nieuw Zeeland (ik noem geen namen ;-). Nee, ik ben niet jaloers, maar zwaar kl*te is het wel dat ik weer zo lang bezig ben. Als ik over een jaar maar weer lekker kan lopen en rennen.

Ik zie er nu nog niet tegenop. Ik maak me nooit zo druk ver van tevoren. Pas als ik in het ziekenhuis lig in het bed, de avond voor de operatie, begint het bij mij echt te kriebelen. En die ellendige trombose prikken, bah. Ik hoop dat ze mij weer platspuiten voor de operatie zodat ik er niets van meemaak. Ben niet zo’n held op dat gebied… Maandag 25 oktober weet ik wat de anesthesist daarover te zeggen heeft (nader: een algehele narcose mocht, ik mocht zelf kiezen).

2 november Tweede opname

Beste mensen, vandaag is Evert opgenomen in het OLVG. Morgenochtend (3 november) 8.00 uur gaan de artsen opereren. Hierbij het adres voor wie een kaartje wil sturen: Onze Lieve Vrouwe Gasthuis Evert Kuiken Afdeling C5, kamer 10.

5 november Weer thuis

Vanuit mijn rolstoel kan ik jullie nu weer bereiken: donderdagmiddag ben ik weer vrij gelaten. Ik moest nog wel even op mijn strepen gaan staan, maar het argument dat er dan weer een zorgplaats in het ziekenhuis vrij komt deed wonderen: “dag meneer Kuikens”! Oh ja, ik moest wel nog even laten zien aan de fysiotherapeut dat ik met krukken kan lopen. Het argument dat ik het de vorige keer zelf had geleerd werd niet geaccepteerd. “Ja, ook de trap op en af graag, meneer Kuik”.

Ach, ik heb een leuke tijd gehad: een Surinaamse man naast me met praatjes over zijn verleden in bioscopen in Amsterdam, dat het zo slecht gaat met zijn oude werkgever Pathé en dat hij al meer dan 100 DVDs gedownload had voor zijn 45.000 euro kostende home cinema system (wonende in de Balistraat 3 hoog achter…). Een dame op leeftijd tegenover me die het maar onbegrijpelijk vond dat ze zelf het vervoer naar het verpleeghuis moest regelen en tig andere dingen waar ze mijn mening over vroeg. Ja, ze moest na de moord op Theo toch echt het land maar eens uit. En nog een dame op leeftijd die er ook zo het hare over dacht maar iets beter kon luisteren naar anderen. In het kort: een gebroken pols, een gebroken heup, een liesbreuk en een kapotte enkel op 1 zaal. Best gezellig hoor, maar na 1 nacht gekreun uit de kamer tegenover wil je wel weer thuis slapen. En dan die ellendige tromboseprikken elke avond… Toen was mijn spekbuikje wel handig: in vet voel je die prikken vrijwel niet!

Maar waar het om ging: mijn enkel. Hij is schoongemaakt, mijn kuitbeen is verlengd met bot uit mijn scheenbeen en er zit een titanium plaatje tegen. Links (voor de kijker rechts) 11 hechtingen en rechts 5. Per dag 6×500 mg paracetamol en 2 stuks Celebrex tegen de pijn… En na wat lekkage uit de wond kreeg ik een nieuwe gipsen spalk, dit keer tot mijn knie gelukkig. Dinsdag 16 november mag ik weer terug voor foto’s en voor loopgips. Dat loopgips gaat er dan 4 weken later weer af en dan kan ik beginnen met revalideren. Wel moet er tegelijk met het verwijderen van het loopgips nog een schroef uit. Eentje maar, dit keer. Tot eind van het jaar zit ik dus wel weer thuis. Het plaatje in mijn been blijft minimaal 1 tot 1,5 jaar zitten, maar als ik er geen last van heb zit het er voor altijd. Altijd handig als ik nog weer eens zo’n klojo tegenkom. Tenzij dan mijn andere enkel breekt…

Ondertussen zijn er meer sterfgevallen in mijn directe omgeving en is mijn schoonmoeder terminaal ziek. Ik heb de neiging om het leven met een korreltje zout te nemen, maar dit is toch wel wat te veel van het slechte. Met name voor Carolien (mijn vrouw) zijn het zware tijden, zeker nu alles op haar schouders neerkomt.

Reacties vind ik altijd leuk, maar gezien voorgaande het liefst via mail of overdag telefonisch. ’s Avonds proberen we een beetje op adem te komen.

17 november Kijk, hij kan lopen!

Nou ja, met krukken en met na afloop een behoorlijk pijnlijke enkel als resultaat.

Maar even terug in de tijd: twee weken geleden werd ik geopereerd aan mijn enkel. Daarbij is mijn kuitbeen doorgezaagd, een stuk bot uit mijn scheenbeen tussengevoegd en een metalen (Titanium) plaatje op mijn kuitbeen gemonteerd ter versteviging. Door dit plaatje is een lange schroef in mijn scheenbeen vastgedraaid om mijn enkel te stabiliseren. Zichtbaar resultaat: 11 hechtingen (ongeveer 15 cm litteken), en op de röntgenfoto’s zie je het plaatje en de in totaal 6 schroeven keurig zitten. Tegelijkertijd is aan de ander kant (binnenkant) van mijn enkel het gewricht schoongemaakt (5 hechtingen, 5 cm).

Ik had verwacht dat dit allemaal veel pijnlijker zou zijn dan de vorige keer (slechts 2 schroeven) en dat het herstel langer zou duren. Tot nu toe valt dit erg mee. Thuis ben ik al snel gestopt met slikken van de zware pijnstillers. Mede omdat de apotheek het door het ziekenhuis gefaxde recept niet is komen afleveren. Wel heb ik nog wat paracetamol geslikt, ook omdat ik last had van hoofdpijn, waarschijnlijk een restant van de (volledige) narcose. Maar na 2 weken een gipsen spalk (echt gips dat aan 1 kant open is voor mogelijke zwellingen) was ik wel toe aan een verzetje. Ik mocht daar niet op staan of lopen en zat dus de hele dag op de bank of in de rolstoel.

Nu nog 5 weken loopgips (geen echt gips, maar een veel lichtere plastic vorm). Dan (21 december) gaat het gips er af en moet ik nog 2 weken voorzichtig lopen met de schroef er nog in. Dan gaat die schroef (alleen de schroef tussen mijn kuitbeen en mijn scheenbeen) er uit en mag ik weer normaal leren lopen. Hoe lang dat duurt durf ik niet te zeggen, maar ik ga er van uit dat dat nog wel heel wat maanden zal zijn. Met name hardlopen duurde de vorige keer erg lang.

Op mijn website heb ik twee foto’s geplaatst: 1 met mij in de rolstoel en op de ander loop ik op krukken. Gemaakt door mijn zoons… Voorlopig zal ik nog wel veel in mijn rolstoel zitten, want lopen doet nog wel pijn en voelt erg vervelend, ook omdat mijn enkel dan weer dikker wordt.

Oh ja, hoe ik boven in bed kom? Door me met 1 kruk en de trapleuning naar boven te duwen/hijsen. Daar raak je wel aan gewend. Maar eenmaal boven klopt mijn enkel als een gek en mijn hart idem. Ik ben ook de jongste niet meer…

En wat ik zoal doe de hele dag? Mijn iPod volpompen met steeds mooiere muziek en natuurlijk nog veel meer muziek luisteren, veel mailen en bellen, wat kleine huishoudelijke klusjes op de begane grond die ik kan doen (afwasmachine in- en uitruimen, was opvouwen), heel voorzichtig wat mails van mijn werk lezen, onderzoeksbureau’s te woord staan, een proefabonnement op Parool nemen, het ophalen van mijn kinderen regelen, “kadootjes” van eBay in ontvangst nemen… En veel worstelen om een lekkere zithouding te vinden, steeds weer een andere, tegen “doorzitten” ;-).

Ondertussen zijn vooral Carolien en Bas uit hun doen door alle zaken die ineens op hun bordje komen. Ze slaan zich er door heen, maar met de nodige hobbels. Ik probeer ze te steunen, als ik er bij kan…

Nou, tot zover weer even. Veel van jullie moeten weer aan het werk, ik ga proberen de kinderen in bed te krijgen met aanwijzingen vanaf de bank. Gaat lukken!

22 december 2004 Effe w8en… effe checken… nog effe w8en… nosejob

Afgelopen dinsdag (21 december) is mijn gips verwijderd. Nadat ik de afgelopen weken lekker had leren lopen op het gips dacht ik dat ik na een dag of zo wel weer redelijk zou kunnen lopen zonder gips. Nou dat pakte anders uit: van de chirurg mag ik de komende 2 weken mijn enkel niet belasten en er zeker niet op lopen. Er zit namelijk nog een schroef in die kan breken als ik er op loop. Effe w8en dus.

En na die 2 weken wordt de schroef er onder plaatselijke verdoving weer uitgehaald. “Ja, ik weet niet zeker of we de goede schroef wel kunnen vinden” zei de chirurg nog enthousiast. “Dus misschien draaien we de verkeerde eruit en moeten we, als we zien dat hij te kort is, er nog 1 uit draaien. Nou zitten er 6 schroeven in mijn been, dus … effe checken…

En dan is die schroef er uit en kan ik weer van voren af aan beginnen met soepel maken van die enkel. Nee, geen begeleiding of fysiotherapie, gewoon weer tegen de pijngrens aan belasten, dan komt alles vanzelf goed. Maar de vorige keer heeft dat wel wat maanden gekost. Nog effe w8en dus weer.

En of ik nu met mijn enkel klaar ben weet ik eigenlijk pas over een maand of 6. Dan pas is duidelijk of mijn enkel ook zonder gips en schroef recht blijft staan. Het plaatje met de 5 schroeven blijft er in principe in zitten tot mijn dood. Tenzij ik er last van krijg dan … tja, dan wordt ik nog eens geopereerd.

Verder ben ik inmiddels tot de overtuiging gekomen dat mijn neus toch ook nog eens behandeld moet worden. Hij zit vaak nog dicht en het voelt alsof ik continu verkouden ben. Dus ook nog maar een bezoekje aan dokter Nolst Trenité voor advies en waarschijnlijk een nosejob als toetje.

Voor de intimi: met de moeder van Carolien gaat het niet veel beter en met mijn vader gaat het nu ook langzaam wat minder. Is dit het begin van mijn mid-life crisis?

Gaat het weer een beetje, meneer Kuiken? Nou, ik ben heel benieuwd wat 2005 voor mij in petto heeft. Eerst maar even een paar dagen met z’n tweetjes naar Zuid Limburg (de kinderen logeren bij vriendjes), dan dit jaar opblazen en klinken op een beter 2005.

Gezellige kerstdagen en een gezond 2005!

(Met dank aan enkele reclamemakers voor de gebruikte teksten.)

6 juli 2005 Geduld loont

Lieve vrienden,

Het is alweer een tijd geleden dat ik jullie voorzag van nieuws omtrent mijn herstel na de mishandeling (alweer 1,5 jaar geleden). Ik ben ook weer lekker verder gegaan met mijn leven en heb de mishandeling een plekje gegeven in de archieven (die bij mij niet zo vaak open gaan). Het herstel is voor mij nu eigenlijk niet meer dan een medisch verhaal. Het verhaal erachter, de reden waarom ik moet herstellen, verdwijnt naar de achtergrond.

Maar er is nieuws. Eerst het goede natuurlijk: ik ben ruim 2500 euro rijker en de dader 3000 armer (hij moest ook nog een schadevergoeding aan zijn vorige slachtoffer betalen). Of hij ook zijn 50 uur taakstraf heeft “gedaan” weet ik niet.

Dan het iets minder goede: na mijn volgende neusoperatie (ik sta op de wachtlijst) kan ik als alles goed gaat weer vrij door mijn neus ademen en snurk ik minder. Minder goed, omdat ik daarvoor nog wel een keer onder het mes moet. Dit keer in het AMC, bij de neuzenspecialist. Mag ik gelijk meedoen aan een “vergelijkend waren”onderzoek: “neus voor” en “neus na”. In ruil voor mijn medewerking mocht ik wat hoger op de wachtlijst…

En er is helaas ook nog minder goed nieuws (vind ik zelf): mijn enkel zal nooit meer worden wat hij was. En het herstel vergt heel wat meer tijd dan ik gehoopt had. Nog regelmatig zwik ik er door of voel ik een pijnscheut doordat ik een verkeerde beweging maak. Ik was bijna net zo trots als Bas en Jaro dat ik eind mei de 5 kilometer avondvierdaagse heb gelopen, zonder noemenswaardige problemen. Maar ondanks fysiotherapie en veel belasten, lopen en oefenen gaat het maar langzaam beter. De chirurg die mij behandeld heeft vanaf het begin en die ik vandaag weer sprak was echter tevreden. Volgens hem verloopt het volgens schema en groeit het allemaal goed. Ik zie op de röntgenfoto’s nog steeds een groot gat (5 mm) in mijn kuitbeen, maar volgens hem is het weefsel dat er zit al sterk genoeg om desnoods zonder metaal heel te blijven (er zit nog een plaat in van ongeveer 10 centimeter lang met 5 schroeven, die er in principe ook niet meer uit gaat). Volgende afspraak is in november.

Meer nieuws later?

24 januari 2006 “Je hoeft niet meer terug te komen”

Kijk, dat is een zin waar ik lang op heb moeten wachten. En ineens sprak de chirurg hem toch nog overwacht uit.

Wat is er de afgelopen tijd gebeurd? 21 september 2005 is mijn neus geopereerd. Belangrijkste reden was dat ik er slecht door kon ademhalen. De KNO-arts wist niet wat hij hoorde: geen extreme makeover? Geen nachten wakker van schaamte over mijn uiterlijk? Nee, gewoon, hij zit dicht en ik wil hem meer open hebben. Tja, dat kon ook een reden zijn, maar dat had hij al lang niet meer meegemaakt. Ik werd meteen gevraagd om aan een onderzoek mee te doen. Extra voordeel: de wachtlijst verdween als sneeuw voor de zon… Inmiddels werkt mijn neus beter en hij staat ook weer meer in zijn oude stand. En hij is alweer wat minder gevoelig dan de eerste weken na de operatie.

Vervolgens is 9 januari 2006 het ijzer uit mijn enkel gehaald. 5 Schroeven en een plaatje Titanium. Na 11 dagen strompelen vanwege de strak aangebrachte hechtingen (8 stuks) ben ik nu weer volop aan het lopen. Nog steeds met de nodige moeite, maar ik weet inmiddels wat ik kan en wat ik beter kan laten. En ik kan nog heel veel en steeds meer.

Tijd om te stoppen met mijn mails over mijn herstel. Het heeft lang genoeg geduurd en jullie roepen nu ongetwijfeld net als ik “eindelijk!”.

Groetjes, Evert

Advertentie